Het begon zo mooi! Kersverse ouders die uit liefde een eigen gezin stichten en in de loop van het leven eigenaardigheden tegenkomen in het gezin.

Ik stap op de fiets en maak een prachtige tocht door de weilanden. Geniet van de mooie weidebloemen- en vogels. De grutto’s en kieviten die altijd verraden dat ze er zijn, de boterbloemen die de mooie gele kelken glanzend laten zien. De koeien die heerlijk relaxed in de weilanden lopen te eten, staan te herkauwen of heerlijk liggen. Dit maakt me elke keer weer blij en het maakt me rustig. Het is altijd een prachtige fietsroute naar mijn ouderlijk huis en als ik daar dan aankom voel ik dubbele gevoelens…

 

 

 

 

Het is zondag en ik wil vandaag even naar mijn ouders. Iedereen zou thuis zijn, had moeder gezegd. Ik heb wel zin om mijn ouders, broers en zussen te zien. Het is zo dubbel, want het is ook vaak wel heel gezellig. De humor, het schaterend lachen om elkaar en te horen wat iedereen weer heeft gedaan en meegemaakt. Én ik weet als we een middag allemaal bij elkaar zijn, dat er weer kleine spanningen en irritaties zijn. Onderhuidse ergernissen die niet worden uitgesproken en wel voelbaar zijn. Irritante patronen waar iedereen wel naar moet luisteren, want het wordt wel zo duidelijk gemaakt in het gedrag of woorden, dat je ervan opschrikt. De oordelen die er zijn als ik net iets anders met dingen omga of iets niet wil of er anders over denk. Het wordt dan niet met zoveel woorden gezegd, echter ik voel het in heel mijn lijf dat men het er niet mee eens is. Er wordt niet met mij over gesproken, maar mijn ouders praten er wel over met mijn broers en zusters. Het voelt vaak alsof mijn broers en zussen zijn besmet met het virus. Ik voel me in deze situaties altijd erg alleen, het voelt net alsof ik er dan niet bij hoor. Gedachten als: ‘ik ben niet goed genoeg’ of ‘ik doe het ook nooit goed’ of ‘ik moet gewoon doen wat zij willen, dan is het goed’. Ik word er soms wel verdrietig of boos van. De strijd aangaan, wat ik vroeger wel deed, ben ik mee opgehouden. Ik voel me niet begrepen en het is te pijnlijk om steeds op mijn ziel te worden getrapt. Vroeger noemde ik het wel voetballen met mijn emoties. Het heeft geen zin, want het levert alleen maar spanningen op en ik kan het niet duidelijk maken wat ik bedoel. Er wordt overheen gepraat en ‘ik ben te gevoelig’. 

 

 

 

 

Tegenwoordig kan ik met andere ogen kijken naar hoe het vroeger was. Ik weet dat ik welkom was en dat er veel was wat ik niet voldoende kon ontvangen. Ik weet nu waar het vandaan kwam en heb hetgeen wat ik gemist heb een plek gegeven. De oude tranen heb ik gehuild, verdriet verwerkt en de boosheid ontladen. Ik kan er nu met de nodige zelfspot hartelijk om lachen. Mijn hart staat open en is groot genoeg voor niet alleen liefde en geluk, maar ook voor alle pijn. Als we nu bij elkaar zijn hebben we het goed en kunnen elkaar respecteren en waarderen.

Vragen van ouders en of kinderen die ik tegenkom in mijn praktijk

Waarom hebben we vaak spanningen in het gezin als we bij elkaar zijn? Snel geïrriteerd reageren op elkaar. Herken je wat van de genoemde verschijnselen bij jullie gezin. Kinderen voelen zich miskend. Ouders zijn vaak bezorgd en erg beschermend. Ouders laten kinderen niet los. Kinderen durven het huis niet uit te gaan. Ouders zijn veel afwezig. Ouders hebben vaak ruzie met elkaar. Jullie willen als gezin graag harmonieus kunnen samenzijn, respectvol en genieten van elkaar. Hoe gaan we dat doen? Wat speelt hier? Wat kunnen wij doen om hier inzicht in te krijgen? Je hebt er last van en wil hierin ondersteuning. In mijn praktijk krijg ik regelmatig vragen van ouders en of van de kinderen om hier ondersteuning in te krijgen. Ik werk dan met de ouders en de kinderen apart om te kijken wat er zich in de onbewuste stroom afspeelt. Het is belangrijk dat eenieder inzicht krijgt in zijn/haar innerlijke leven om vervolgens te kunnen kijken naar het systeem van het huidige gezin. De kers op de taart is om alle partijen weer bij elkaar te krijgen en zodanig dat ze in ontspannen sfeer bij elkaar kunnen zijn.